Yorumlar

Doğumdan ölene kadar herkes; mutluluklar, sevinçler, acılar, hayal kırıklıkları, mutsuzluklar, üzüntüler yaşar. Çoğu zaman klişeleşmiş bir yaklaşımla HAYAT deyip işin içinden çıkarlar ki ben onlara ŞAŞKINLIK ve HAYRANLIK’ la imrenirdim. Bugün onlardan aşağı kalır yanım olmadığını düşünüyorum artık. Daha önce bir kaç psikolog deneyimim olmuştu. Evet iyi geliyordu. Ama içinde bulunduğum anlamsız süreç bitmiyordu. Bu gün şunu anlıyorum; Çünkü hedef belli olmasına rağmen, programsız devam ediyordu. Git konuş gel sadece bu. Bu nedenle psikologlara güvenim de sarsılmıştı. Yaşamaktan keyif almıyordum. Bu güzel yaşamın zevklerinden ve nimetlerinden nasiplenemeden öylece yaşayıp gidiyordum.Yaşadığım bu hayatı kabullenemiyordum. Genç kızlığımın en güzel zamanları elimden kayıp gidiyordu. Ben bu olmamalıyım diyordum. Ya düzelecek ya da bu hayat bitecek diyordum. Bazen düzelir gibi oluyordum, sonra tekrar başa dönüyordum. Buna bir de fiziksel rahatsızlıklar eklenince hayat daha da çekilmez bir hal almıştı. Fiziksel rahatsızlıklarıma dalında uzman bir çok doktora görünmeme rağmen bir sebep ve biyolojik bir bulgu çıkmıyordu. Kimseyle konuşmak, görüşmek, yataktan çıkmak istemiyordum. Dışarı sadece işe gitmek için çıkıyordum. Enerjisi düşük, suratı asık halimle insanların bana bakışlarından nefret ediyordum. Allah korkusunu içinde her daim taşıyan bir insan olarak her gün isyan ediyordum. Bu durumdan da büyük rahatsızlık duyuyordum. Okyanusun ortasında rotasız bir gemi gibi rüzgarın götürdüğü yere doğru gidiyordum. Yine psikolog arayışına girmiştim. Tam alabora olacaktım ki web sayfasından Barış Bey’e ulaştım. Kendisine Ben de bir gün pürüzsüz ve sonsuz bir mutluluk yaşayabilecek miyim? başlıklı bir mail attım. Kendisi hemen geri döndü sağ olsun. Hemen ara vermeden seanslara başladık. Daha önce ki verimsiz danışmalarım nedeni ile psikolog güvensizliği içimde ama bir taraftan içimde umut barındırarak devam ettim. Hep şüphe içerisinde idim, bu sefer olacak mı? Boşuna mı gidip geliyorum? soruları da beni yiyip bitirmeye başlamıştı. Gidiyordum, konuşuyordum iyi geliyordu ama sonra 3 gün sonra en çok ta fiziksel rahatsızlığım nedeniyle ben çok kötüyüm, yaşamak istemiyorum; bu ağrıdan kurtulmak istiyorum diye daha seans günü gelmeden psikoloğumun başını yeyip bitiriyordum. Bir süre umutsuzca gittim geldim; sonra inanmaya başladım; hayatım boyunca kimseye anlatmadığım ( diğer psikologlar dahil) içimde sakladığım bir çok şeyi anlattım. Seans sırasında içime atarsam, ilerleyemeyeceğimizi söylemişti.. Çok haklıydı. Bu her seferinde daha iyi gelmeye başladı. Haftalarca konuştuğumuz konuları daha detaylandırdık, Sorunları parçalara böldük. Her hafta o konunun üzerine gidip psikoloğumun dediği şeyleri yapmaya başladım. Her şeyi bana bırakmış gibi görünür bir hali vardı ama çok konuşmadan bir cümleyle hayatıma yön veriyordu. Yani aramızda psikolog danışan ilişkisinden çok KLAVUZ & PİLOT ilişkisi başlamıştı. Psikologlar insanlara ‘Sen hastasın; bu grip gibi, dönem dönem gidecek yine gelecek ‘ yaklaşımı içerisindeler. O öyle değildi. Danışanına depresyon kelimesini bile yakıştırmıyor, hatta hissettirmiyordu. Sürecin hızlanmasını benden daha çok istiyordu. Psikologlara güvenim artmış, Doğru uzmanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum. Zaten bu sefer de olmasaydı, psikolog sayfasını kapatır, daha da dibe çökerdim. Ne zaman bitecek diye her seans soran ben; kısa bir süre sonra ‘Ben artık iyiyim, çok teşekkür ederim. cümleleri ile seanstan ayrılmaya başlamıştım. Pürüzsüz bir mutluluğun içinde değildim ama eskisine nazaran daha iyiydim. Seansın aralıklarını kendim isteyerek daha da uzatmayı başarmıştım. Yüzümde gülücükler açıyor, keyfime diyecek yoktu. Günlerce kafama taktığım, içinden çıkamadığım meseleleri düşünme sürem kısalmıştı. Bu gün ise; nefret ettiğim işimi daha çok seviyor, işimde daha da başarılı olmak, kendimi daha da geliştirmek için bütün algılarımı açmış durumdayım. İş saatlerimin düzensizliğinden yakınan, her şeyi erteleyen ben; daha düzenli besleniyor, sporumu yapıyor, hafta sonları evde kalmıyorum. Asık suratlı ve enerjisiz değil; güler yüzlü ve tevazu içerisinde öz güvenliyim. Öfkemi kontrol edebiliyor, daha yumuşak ama yine öz güvenli ses tonumla insanların aklına ve mantığına dokunarak kendimi ifade ediyorum. Yani kendimi sinirlendirip keyfimi kaçırmıyorum. Son zamanlar da en çok kullandığım kelime ‘ TINLAMIYORUM’ 🙂 İnsanlara kendimi ispat etmeyi bıraktım. Daha huzurlu nasıl hissediyorsam öyle davranıyorum. Karşımdakiler bana artık hükmedemiyor. Bu harika bir duygu. Bunları bana BARIŞ GÜRKAŞ öğretti. Şuan mutsuz seanslarımın süresi kadar mutluyum. Hayattan keyif alıyorum. Müzik dinlemekten nefret ederken, artık kulaklığımı kulağımdan çıkmıyor. Hep başımda bir ağrıyla gezerken bu gün; kafam rahat hissediyorum. İş sorunlarını eve taşırken, şimdi izin günümün keyfini çıkarıyorum. İşimde daha huzurlu hissediyorum. Gerçek BENi buldum sanırım. Geçmişe bakıyorum da; O zamanlar hep ; bir gün, mutluluğu bulacağım ve bu günlerime bakıp kendime çok acıyacağım diyordum. En güzel zamanlarımı saçma sapan sebeplerle yok ettim diyeceğim diyordum. Ne gariptir; bunları bile söylemiyorum. O da bendim. O beni ben yaratmamıştım. Öyle olsun istememiştim. Bu beni ama ben yarattım. Çok istedim çünkü. En güzel zamanlarımda diye hayıflandığım günlere acımıyorum artık. 30’una çeyrek kalan genç bir bayan olarak, hayatın en güzel günlerini şimdiden sonra yaşayacağım artık. 8 yıllık kasvetli, bulutlarla dolu bir zaman diliminin yerini açık ve temiz bir hava, sımsıcak güneşli günler bekliyor artık… Psikolog seçimi çok önemli; bana referans olacak, tavsiye de bulunacak kimse olmadı. Şansım yaver gitti belkide. Hedefimiz vardı; hedeften çok bence programa odaklandık. Yani diğer psikologlarımın yapamadığı. Onu farklı kılan buydu. Benim psikoloğum; ben her danışanımdan bir şeyler öğreniyorum diyordu. Ne demek istediğini bu gün daha iyi anlıyorum.